ΔΡΑΣΗ UNESCO           

ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

Οι μαθήτριες του τμήματος Β3 :Ζάραγκα Δανάη, Ιωαννίδου Σοφία και Καούρ Μπαλκιράτ ,συμμετείχαν στον λογοτεχνικό διαγωνισμό της Unesco για τον Μικρό πρίγκιπα 

 « Conversation with The Little Prince»

Υπεύθυνη εκπαιδευτικός : Κοντογιάννη Ελένη

Ο Μικρός Πρίγκιπας στη Γη

O μικρός πρίγκιπας μόλις είχε προσγειωθεί στον έβδομο πλανήτη, που λεγότανε Γη. Αυτός ο πλανήτης ήταν αρκετά διαφορετικός και πιο πολύπλοκος από όλους τους άλλους που είχε επισκεφτεί μέχρι τώρα.

Στα μάτια του, φαινόταν αρκετά εντυπωσιακός, σαν ένα τεράστιο λαμπερό αστέρι που του θύμιζε το οικείο και γαλήνιο συναίσθημα που είχε στην καρδιά του, όταν πρωτοσυνάντησε το τριαντάφυλλό του!

Η προσγείωσή του σε αυτό τον μυστηριώδη πλανήτη, τον έκανε να αισθανθεί ένα πάγωμα στις πατούσες του και ταυτόχρονα μια αίσθηση ζωντάνιας .Όλες αυτές οι άγνωστες αισθήσεις  που τον είχαν κυριεύσει, προήλθαν από το γεγονός ότι είχε προσγειωθεί σε ένα επιβλητικό, μαρμάρινο σιντριβάνι, το οποίο περιστοιχιζόταν από πολλούς δρόμους και πελώρια κτήρια. Τα πάντα γύρω του ήταν εντελώς πρωτόγνωρα στα μάτια του.Tα ατελείωτα μαγαζιά, τα φωτάκια που έκαναν κάτι οχήματα που έμοιαζαν με το διαστημόπλοιό του να ξεκινάνε και να σταματάνε, οι άνθρωποι που περπατούσαν με κάτι υφάσματα στο πρόσωπο.  Χωρίς να το ξέρει, είχε προσγειωθεί στην Ομόνοια.

Ωστόσο μέσα του ένιωθε μια ψυχρότητα και ένα άδειο κενό να περιτριγυρίζει αυτή την πόλη .

Θέλοντας να εκπληρώσει τον σκοπό του και να ικανοποιήσει την περιέργειά του για τη ζωή των ανθρώπων και τις συνήθειες τους στους άλλους πλανήτες και πόσο διαφέρουν από τον δικό του, πλησίασε τον πρώτο άνθρωπο που συνάντησε. 

Ήταν ένα έφηβο μελαχρινό αγόρι, γύρω στα δεκαεφτά, κάπως ταλαιπωρημένο στην όψη, να κάθεται σε ένα ξεθωριασμένο  και βρώμικο παγκάκι, σκεπασμένος με πολλές εφημερίδες. Εκείνο το παιδί, ήταν το μόνο άτομο που του κέντρισε το ενδιαφέρον να πάει να του μιλήσει. Οπότε, τον σκούντησε ελαφρά στον ώμο!

-Καλημέρα καλέ μου φίλε. Ελπίζω να μη σε ενοχλώ, με λένε Μικρό Πρίγκιπα.

-Καλημέρα και σε σένα μικρέ..με λένε Σαρού....τι κάνεις όμως μόνος σου στο κέντρο της πόλης; Έχεις χαθεί; Που είναι οι γονείς σου; Μπορεί να είσαι κάπως παράξενα ντυμένος, αλλά για πρόσφυγας όπως είμαι εγώ, δεν μου μοιάζεις.

-Όχι δεν έχω χαθεί.  Μου αρέσει να ταξιδεύω και να εξερευνώ καινούριους πλανήτες και έτσι βρέθηκα στη Γη. Γονείς όπως είπες, όχι δεν έχω, ένα τριαντάφυλλο είχα μόνο.....αλλά πες μου λίγα λόγια για την πόλη σου και τις συνήθειες σας.

-Αλήθεια, πώς σου ήρθε να διαλέξεις εμένα; Δεν βλέπεις την κατάστασή μου; Ρώτα καλύτερα κάποιον άλλον, άλλωστε εγώ δεν κατάγομαι από εδώ.

-Σε διάλεξα επειδή το ένστικτό μου, μου λέει ότι η καλοσύνη μέσα στην καρδιά σου είναι ξεχωριστή, όπως και η καρδιά του τριαντάφυλλού μου! Και δηλαδή από ποιον πλανήτη κατάγεσαι;

-Πλανήτη; Η Συρία, είναι χιλιόμετρα μακριά, μια άλλη χώρα, που παρόλο που είναι στον ίδιο «πλανήτη», την χωρίζουν δυστυχώς έτη φωτός από άλλες χώρες.

-Και πώς βρέθηκες εδώ; Ήρθες και εσύ για εξερεύνηση;

-Μακάρι να ερχόμουν με τη θέλησή μου και όχι αναγκαστικά. Βλέπεις, στη χώρα μου, υπάρχει πόλεμος.  Το ταξίδι μου ως πρόσφυγας ξεκίνησε σχεδόν έναν χρόνο πριν, όταν έπρεπε να φύγουμε από τη Συρία εξαιτίας του πολέμου. Στην αρχή δεν θέλαμε να εγκαταλείψουμε τον τόπο μας  παράτυπα, αλλά δεν είχαμε χρόνο, έπρεπε να φύγουμε αμέσως.

 Έτσι όπως σε βλέπω, μου θυμίζεις εμένα στη παιδική μου ηλικία, που έπαιζα ανέμελος στις αυλές και χαιρόμουνα τον κόσμο. Aλλά πόσα άλλαξαν στη ζωή μου από τότε....και πόσα άλλαξαν στις ζωές όλων, τους τελευταίους μήνες. Ήρθαμε στην Ελλάδα για καλύτερες  και ηλιόλουστες μέρες ζωής, αλλά τώρα, έχουν παγώσει όλα...

-Τι εννοείς φίλες μου;

-Πρώτα, παρόλο τις δυσκολίες μας και τα άσχημα που συμβαίνουν στη ζωή μας, εμείς γελάγαμε και δίναμε χαρά και κουράγιο ο ένας στον άλλον. Tους τελευταίους μήνες είμαστε σε καραντίνα...τα μαγαζιά είναι κλειστά, οι δρόμοι σχεδόν άδειοι και τη νύχτα, δεν κυκλοφορεί σχεδόν κανείς, όλοι μιλάνε για έναν ιό που  περιτριγυρίζει αυτόν τον πλανήτη.

-Ιός; θα ήθελα πάρα πολύ να τον γνωρίσω!

-Όχι, όχι, δεν είναι άνθρωπος, είναι μια αρρώστια. Κάτι έχει πάρει το αυτί μου...νομίζω πως....

-Πώς....;

-Πως είναι  μια πολύ επικίνδυνη αρρώστια...πρώτη φορά ερημώνει έτσι η πόλη..κλείνουν τα μαγαζιά, τα σχολεία...Από τις τηλεοράσεις στις βιτρίνες των καταστημάτων με τα ηλεκτρονικά είδη, βλέπω κάτι νούμερα με χιλιάδες να νοσούν και κάποιες δεκάδες να πεθαίνουν, τη μέρα, σε όλο τον κόσμο, από κορονοϊό.

-Και εσύ καλέ μου φίλε, τι κάνεις; Πώς ζεις; Πώς προστατεύεσαι; Που είναι οι γονείς σου όπως με ρώτησες και μένα προηγουμένως; 

-Με τους γονείς μου χάθηκα στο ταξίδι μας προς την Ελλάδα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ευτυχώς, κάθε μέρα κάποιοι καλοσυνάτοι άνθρωποι έρχονται και μου  φέρνουν φαγητό και νερό, όχι μόνο σε μένα αλλά και σε όλους όσους έχουν ανάγκη, σαν και μένα. Το πιο βασικό όμως είναι η ιατρική και η ψυχολογική υποστήριξη που μας παρέχουν....όλοι εδώ, γνωριζόμαστε με τα μικρά μας ονόματα, είμαστε σαν μια οικογένεια...

-Τι ωραία να έχεις οικογένεια...

-Ναι όντως, αλλά και πόσο στενάχωρο να τους χάνεις έτσι ξαφνικά -και αυτούς -  από αυτή τη νέα αρρώστια και ειδικά τους μεγαλύτερους σε ηλικία. Θα πρέπει όλοι να είμαστε πολύ προσεκτικοί καθώς είναι πολύ εύκολο να κολλήσεις.

-Πολύ δυσάρεστα μου ακούγονται αυτά που συμβαίνουν στη Γη. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι να βοηθήσω να σωθεί ο πλανήτης. Αλήθεια είπες ότι χάθηκες από τους γονείς σου. Θα θελα πολύ να σε βοηθήσω να νιώσεις πάλι ασφαλής και το πιο σημαντικό, να νιώσεις πάλι αυτό το ζεστό συναίσθημα αγάπης.

-Ξέρω ότι υπάρχουν πολλά παιδιά στον κόσμο χωρίς γονείς, αλλά όταν είσαι πρόσφυγας είναι ακόμα πιο δύσκολο γιατί νιώθεις ότι είσαι με ανθρώπους που δεν σε θέλουν. Άσχημα συναισθήματα που όμως με κάνουν ακόμα πιο δυνατό. Αν μπορείς να με βοηθήσεις, πολύ ευχαρίστως.

-Φυσικά θα σε βοηθήσω και θα δεις ότι θα τους βρω! 

-Σ’ ευχαριστώ πολύ, είσαι πολύ καλός!

-Μη με ευχαριστείς. Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές.  Μερικές φορές το μόνο που χρειάζονται είναι ένα χέρι για να κρατηθούν, ένα αυτί να τους ακούσει και μια καρδιά που να μπορεί να τους καταλάβει...

-Πόσο δίκιο έχεις. Μερικές φορές θυμάμαι τις ταινίες που έβλεπα με πολέμους και ότι κάποια στιγμή τελειώνουν.  Έτσι ελπίζω να τελειώσει σύντομα κάθε είδος πολέμου, είτε είναι με μάχες και όπλα, είτε είναι μια μεταδοτική και πολλές φορές θανατηφόρα πανδημία.

≈  ΤΕΛΟΣ ≈

Από την Ιωαννίδου Σοφία και τη Ζάραγκα Δανάη 

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΚΑΙ Η ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ 

ΈΝΑ ΒΡΆΔΥ ΣΕ ΈΝΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΊΟ ΠΟΛΎ ΠΙΕΣΜΈΝΟ ΑΠΟΦΑΣΊΖΕΙ ΝΑ ΠΆΕΙ Ο ΜΙΚΡΌΣ ΠΡΊΓΚΙΠΑΣ. ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΎΨΕΙ ΤΟ ΜΥΣΤΉΡΙΟ ΠΟΥ ΚΡΎΒΕΤΑΙ ΠΊΣΩ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΤΟΊΧΟΥΣ ΤΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΊΩΝ . ΠΗΔΆΕΙ ΑΠΌ ΤΟ ΠΑΡΆΘΥΡΟ , ΝΑ ΜΠΕΙ ΜΈΣΑ , ΌΤΑΝ…

-Άχ από που βρέθηκες εσύ εδώ; 

-Mάλλον εγώ πρέπει να σου το ρωτήσω αυτό , είναι το μέρος όπου δουλεύω! 

-Αα , εγώ απλά ήρθα για να … για να δω τι κάνεις εσύ εδώ !! 

-Προσέχω τους ασθενείς φυσικά και θα είμαι εδώ όλο το βράδυ και αύριο το πρωί . 

-Γιατί όμως; Τόσες ώρες θα δουλεύεις; 

-Και τι περιμένεις να κάνω; Τα κρούσματα αυξάνονται ραγδαία και είναι πολύ σημαντικό να κάτσουμε στο σπίτι. Αλλά εσύ τι κάνεις εδώ; Ξέρεις τα μέτρα. 

Ναι , ναι τα ξέρω. Μην ανησυχείς για εμένα. 

-Καλά , όμως να φύγεις πριν έρθει ο διευθυντής να ελέγξει.

-Θα φύγω , θα φύγω , μην σε νοιάζει για εμένα. Πες μου όμως , πώς τα βγάζεις πέρα με τόσες ώρες δουλεύοντας; Εννοώ ότι , θα πρέπει να κουράζεσαι. 

-Όταν το θέμα είναι για την ζωή των συμπολιτών μου δεν θα διστάσω να βοηθήσω. Είμαι πάντα στις υπηρεσίες του νοσοκομείου. Θα κάτσω εδώ όσες ώρες χρειαστεί.

-Η οικογένειά σου όμως; Πρέπει να σου λείπουν. 

-Φυσικά και μου λείπουν , αλλά δεν θέλω να τους βάλω σε κίνδυνο.

-Τι εννοείς ότι δεν θες να τους βάλεις σε κίνδυνο; 

-Φαντάσου να κολλήσω κι εγώ και να το μεταφέρω στα παιδιά μου , στην γυναίκα μου. Δεν θέλω ποτέ να γίνει αυτό, για αυτό και προτιμώ να μην έρχομαι σε οπτική επαφή με εκείνους. 

-Έχεις απόλυτο δίκιο, όμως τι πιστεύεις ότι θα καταφέρουν αυτοί οι ασθενείς εδώ να βγουν από τις κλίνες εντατικής θεραπείας. 

-Φυσικά και θα τα καταφέρουν. Είμαστε εδώ πάντα δίπλα τους , να τους υποστηρίξουμε. Το ποιο παράξενο είναι ότι , κάποιοι ξένοι άνθρωποι ,που δεν τους γνωρίζουμε ,στις τελευταίες τους ανάσες είναι μαζί μας και εμείς με εκείνους.

-Δεν πιστεύεις ότι, πρέπει όλοι να έχουν την ίδια σκέψη με εσένα; 

-Δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι με το αν το πιστεύω εγώ κάτι. Όλοι πρέπει να σκεφτούν από μόνοι τους , ότι η κατάσταση δεν είναι κανονική. 

-Ποιά χώρα πιστεύεις ότι είναι η ασφαλέστερη σε αυτή την πανδημία; 

-Καμία χώρα δεν είναι η ασφαλέστερη, όλες είναι χτυπημένες από τον ξένο αυτό ιό. Υπάρχουν ενεργά κρούσματα που κυκλοφορούν ελεύθερα σε κάθε χώρα.

-Αυτό δεν το σκέφτηκα καθόλου. Έχεις δίκιο, τα έχω ακούσει κι εγώ αυτό. Πρέπει να είμαστε όλοι πολύ προσεκτικοί σε ότι κι αν κάνουμε. 

-Ναι, τι πιστεύεις για το εμβόλιο, θα είναι αποτελεσματικό ή όχι;

-Από τις πληροφορίες που μας δίνονται , το ένα είναι 95% αποτελεσματικό και χρειάζονται 2 δόσεις για να ξεφύγουμε από τον ιό. 

-Δεν θέλω να συνεχιστεί κι άλλο αυτή η πανδημία. Εσύ θα είσαι πολύ κουρασμένος από την τόση δουλειά που κάνεις.

-Όλοι είμαστε κουρασμένοι από τις μάσκες , τις αποστάσεις και την μοναξιά στο σπίτι.

-Τί είναι αυτός ο θόρυβος που ακούω; 

-Είναι ο διευθυντής του νοσοκομείου. Πρέπει να φύγεις. Γρήγορα , φύγε, φύγε !!!!!

-Να σου πω κάτι τελευταίο;

-Έλα , πες , λίγο γρήγορα όμως. 

-Είσαι μια σταγόνα ελπίδας για εμένα κι όλους!

ΚΙ ΈΤΣΙ Ο ΉΡΩΆΣ ΜΑΣ , ΦΕΎΓΕΙ ΜΕ ΜΙΑ ΕΛΠΊΔΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΤΟΥ , ΌΤΙ ΌΛΟΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΈΡΟΥΜΕ, ΌΛΟΙ ΜΠΟΡΟΎΜΕ!!!

≈  ΤΕΛΟΣ ≈

Καούρ Μπαλκιράτ